tamten koszmar

Kiedyś wpadł mi w ręce pewien wiersz, pisany przez kogoś z czasów okupacji hitlerowskiej, podpisano-autor nieznany. Zapisałam go nawet do zeszytu, w którym jako młoda jeszcze dziewczyna, zapisywałam wiersze znanych poetów.
Ten wiersz zauroczył mnie...jakoś tak bez wahania przepisałam go. Nawet nie pamiętam skąd go przepisałam, z jakiego źródła.
I oto dzisiaj , sama nie wiem co podkusiło mnie, postanowiłam poszukać go w internecie...I co się okazało, natrafiłam na stronę, gdzie ten wiersz jest jednym z wierszy okupacyjnych spisywanymi przez inną kobietę - Żydówkę, której historia z czasów II wojny światowej jest ciekawym, ale i jeszcze jednym z wielu, wspomnieniem tych koszmarnych lat...
to ten wiersz:

Jakże Cię, Polsko, kochać miłością codzienną,
jaką Cię siłą wtopić w każdej chwili trwanie?
Noc Cię w sercu otacza jeszcze bardzo ciemna,
a poza sercem – jesteś wciąż tylko czekaniem.

Jakże Cię, Polsko, sercu wytłumaczyć trzeba?
Czy jesteś każdym polem, każdym dróg rozstajem?
Czy tylko ta tęsknota, wołająca w niebo,
by spełniło się Słowo i stało się Ciałem?

A może, już w odwiecznym Bożym przeznaczeniu
dzieje się Twoje w księgach zapisały czasu
i żadna ludzka miłość historii nie zmieni,
i żadne z ludzkich cierpień nie odwróci losu.

Jakże Cię, Polsko, kochać w ostatniej godzinie?
Nie w tej, która wydzwoni zgrzyt więziennej bramy,
której ostatnim słowem będzie Twoje imię,
tak po prostu – dziś, jutro, jak Cię kochać mamy?

Jakże Cię Polsko kochać, jak ująć miłością
i zamknąć w kilku słowach Twój sens i znaczenie,
która się w serca takcie wyrażasz najprościej,
przy każdej wiejskiej drodze – cichym pszczół brzęczeniem.

***
piękny wiersz...i ciekawa historia tej kobiety, która przeżyła powstanie, potem wyjechała do Izraela /tak w skrócie piszę/, potem...potem wydarzyła się w jej życiu przedziwna historia, ale o tym przeczytać
radzę ,otwierając poniższy link:

http://www.zyznowski.pl/?page_id=5338

Na pewno wiele jest jeszcze nieznanych historii z okresu II wojny światowej, na pewno można dyskutować nad tym, czy trzeba aż tak ciągle wracać do koszmarów obozów koncentracyjnych...
Nie można jednak o tym ogromnym ludobójstwie zapomnieć, może właśnie z tego powodu, by wiedząc z opowiadań świadków,którzy przeżyli,oglądając dokumentalne filmy, nie dopuścić ponownie do tego.Tak myślę.
Bo ci co przeżyli, pamiętają do dzisiaj, mimo tylu lat, które minęły. Ich wewnętrzny obozowy koszmar trwa, on jest w nich, chociaż opowiadają o tym z pozoru...spokojnym głosem.

A mordercy tysięcy istnień, którym udało się uciec po wojnie, m.in.niemieccy oficerowie SS, zaszyli się, jak ostatnio odkryto, w miasteczkach Brazylii, żyją w dostatku, mają wielu przyjaciół,nie wiedzących kim byli wcześniej, są wspaniałymi, uczynnymi sąsiadami...Niewytłumaczalne dla mnie, jak kat, morderca tylu kobiet,dzieci,dorosłych, wydający rozkazy palenia ludzi w krematoriach, zagazowanych,  może tak SPOKOJNIE z uśmiechem , nagle normalnie żyć...i być uczynnym sąsiadem.
Nigdy tego nie zrozumiem...