daleko od tłumu...

Nasze życie biegnie wartką strugą,chociaż w młodym wieku wydawało mi się, że czas biegnie powoli.
Teraz odwrotnie, tydzień mija za tygodniem bardzo szybko.I znowu nadchodzą ...pewne święta.
Pójdziemy na groby,by wspomnieć bliskich zmarłych, a mnie jakoś odpycha od tego tłumu...chociaż jeszcze parę lat temu lubiłam odwiedzać groby, czuć tę atmosferę, szczególnie pod wieczór...

Może wolę wspominać zmarłych RODZICÓW uśmiechniętych,wesołych ...
Mamę krzątającą się w kuchni, albo kiedy sobie jako dorosłe już obie kobiety, siedziałyśmy przy kawie...a Tatę przy wesołej rozmowie, bo wesoły był zawsze...i lubil śpiewac piosenki partyzanckie...i rozwiązywać krzyzówki. Może tak wolę, a nie przeciskać się przez tłum, by stanąć nad grobem...by łzy jakoś tak same popłyneły...by smutek był panem i władcą na tę chwilę?...
Chodzę czasem sama na grób Rodziców...i więcej mnie jest tam, niż w to święto. Może nie powinnam tak pisać...ale tak ostatnio czuję.I nic na to  nie umiem poradzić...Jestem bliżej mojej kochanej Mamy i Taty w zwykły dzień.
Niemniej jednak staram się zrozumieć tych...co mają daleko,a wolny czas pozwala odwiedzić bliskich.