Niedzielny rosołek, czyli protest song...

Jesień nastaraja do refleksji,wspomnień...i naszła mnie pewna refleksja.

Dotyczy ona wspomnień o domu rodzinnym, czasach dzieciństwa.Wspomnień, gdzie niedziela była dniem szczególnym, świętem rodzinnym. Większości, także i mnie, kojarzy się ze wspólnym obiadem /pyszny rosołek z makaronem domowej roboty, kotletem schabowym, z ziemniakami i surówką, kompotem, czyli tradycyjny polski obiad jak to mówią /.
Rano,umówiona z koleżankami szłam na 9.00 do kościoła na mszę dla młodzieży. Jakże przyjemnie było wracać do pachnącego obiadem domu...Wejście do kuchni oczywiście zagradzało leżące wpatrzone w Mamę wilczurowate psisko, któremu przyjemnie było wdychać obiadowe zapachy...Żeby wejść do środka, musiałam po prostu przesunąć jakby przylepiony na stałe do posadzki tułów upartego zwierzaka, to było jego miejsce...dobrze,że chociaż przesunąć się pozwolił...dobre i to...mogłam się napić kompotu nareszcie...ufff. Mama śmiała się, że przeszkadzam mu w obserwowaniu przygotowań do obiadu...Takiego bezczelnego osobnika miałam, ale był kochany...mimo wszystko.:)

Ale do czego zmierzam - dużo ludzi wykpiwa tamte czasy, jak czytam na niektórych blogach...Kościółek, rosołek...taki schemacik, pole do drwin...A zapominają, że ten dom, był bardziej rodzinny, wszyscy przy stole, bo obiad był też i spotkaniem rodziny, po tygodniu różnych zajęć i wieczornych powrotów do domu...niż niejeden dzisiejszy dom, w którym zieje zimnem.Mimo nowoczesności, często nie mamy nic sobie do powiedzenia.
Tak samo jak z sąsiadami się bliżej było,ot chociażby w lecie wieczorne pogaduchy na ławce...
Nie myślę tu oczywiście o rodzinach, w których dzieci wyjechały za granicę by się uczyć...tu wiadomo, kontakt jest utrudniony, ale jeśli młody człowiek odwiedza czasem dom rodzinny...to o czym marzy najwięcej jak słyszę?...o domowym rosołku i pierogach...a tak. Bo to jakby symbol domowej atmosfery.

NIE MOŻNA kpić, śmiać się z tamtych czasów, bo jakby się kpiło z własnych rodziców. Tak było, taka była tradycja...ale czy ludzie byli gorsi?..nie było komputerów, telefonów komórkowych...a jednak wszyscy byli jakby...bliżej siebie.


Żal

Żal że się za mało kochało
że się myślało o sobie
że się już nie zdążyło
że było za późno

choćby się teraz pobiegło
w przedpokoju szurało
niosło serce osobne
w telefonie szukało
słuchem szerszym od słowa

choćby się spokorniało
głupią minę stroiło
jak lew na muszce

choćby się chciało ostrzec
że pogoda niestała
bo tęcza zbyt czerwona
a sól zwilgotniała

choćby się chciało pomóc
własną gębą podmuchać
w rosół za słony

wszystko już potem za mało
choćby się łzy wypłakało
nagie niepewne

             ks. Jan Twardowski


Powtórzę za Perfectem : WSZYSTKO MA SWÓJ CZAS...





 **************
Ja jeszcze zacytuję fragment (ten rymowany) pewnego komentarza, który przeczytałam na pewnym blogu, napisany przez kobietę...
i zastanawiam się,czy pójście do kościoła jednak mi nie zaszkodzi...;D
"Gdy do kościoła się nie chodzi to na mózg mu nic nie szkodzi a jak się chodzi to wszędzie kurwiszony się widzi ...;-)))"
teraz się boję, że po wyjściu z kościoła coś zobaczę....hm...D