Jest taka cierpienia granica...

"Rozumiesz. Jest taka cierpienia granica,
Za którą się uśmiech pogodny zaczyna,
I mija tak człowiek, i już zapomina,
O co miał walczyć i po co.

Jest takie olśnienie w bydlęcym spokoju,
Gdy patrzy na chmury i gwiazdy, i zorze,
Choć inni umarli, on umrzeć nie może
I wtedy powoli umiera."
                     /fragm "Walca"/ Cz.Miłosza
 
czasem jestem zła na szarą rzeczywistość wokół mnie
taką zwyczajność, powtarzalność dni, tygodni
zła na moją złość o jakieś bzdety

a niedaleko, może tuż obok ktoś modli się o taką właśnie szarą szarość,zwyczajność
powtarzalność dni...
ktoś chciałby ...a walczy z chorobą , która zakpiła z człowieka...
bo odchodzi po długim leczeniu, daje uśmiech  na parę długich lat, by...powrócić i zaatakować już na dobre,
ze zdwojoną siłą...kiedy miało się już NADZIEJĘ .
Bo jak można jej nie mieć, gdy mija w spokoju 9 lat.
Nadzieję na te najzwyczajniejsze ze zwyczajnych dni...tak wyczekiwane.
Mieć 31 lat...i przegrać...
choć może w ostatniej minucie, słysząc słowa miłości,czując czyjąś dłoń...
nie przegrywa się tak całkiem...

"Jest taka cierpienia granica,za którą się uśmiech pogodny zaczyna"

****


Natrafiłam na pewien blog...i zostałam przed ekranem na dłużej...

http://jacekromanczyk.blog.onet.pl/2010/05/01/1-nasza-historia/