piątek, 1 listopada 2013

drugi brzeg...

A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy

Spłyną przeze mnie dni na przestrzał
Zgasną podłogi i powietrza
Na wszystko jeszcze raz popatrzę
I pójdę nie wiem gdzie - na zawsze.




I będę jasna i gotowa...


Może warto tak życ,by potem
"przejśc na drugi brzeg"
uśmiechając się?



Autor: o

21 komentarzy:

  1. Unknown2 listopada 2013 00:27

    Oj refleksyjnie....
    Ale taki czas.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka2 listopada 2013 01:20

      w TEN czas przychodzi refleksja szczególna...

      Usuń
  2. Ania2 listopada 2013 01:32

    Tontrzeba umiec zrobic. Aby w tej ostatniej minucie moc sie usmiechnac i powiedziec sobie, ze jest ok:))Czyli byc moze zycie to lekcja "przygotowujaca" do smierci?:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka2 listopada 2013 01:45

      można w sumie tak powiedziec Aniu,na ten uśmiech u schyłku naszej drogi,pracujemy całe życie...mamy dośc dużo czasu na upadki,ale i na...podniesienia,dano nam CZAS...

      Usuń
  3. BlueBird2 listopada 2013 04:16

    Warto...
    i prawdziwym szczęściem jest
    odejść spełnionym...

    OdpowiedzUsuń
  4. Stokrotka2 listopada 2013 10:08

    Pewnie że warto! Tylko żeby się udało właśnie tak!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka3 listopada 2013 03:46

      tylko to wszystko od nas zależy,ale warto...Stokrotko,tak myślę...

      Usuń
  5. Iv2 listopada 2013 13:23

    Świerc jest nieunikniona to obietnica złożona każdemu z nas przy narodzinach ,ale dla mnie prawdziwe życie jest tu na ziemi .to jest realne i tego się trzymam . Pozdrawiam listopadowo ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka3 listopada 2013 03:48

      bo trzeba być,żyć...ale tak,by potem byc spełnionym...nie jest to łatwe,ale dano nam czas...

      Usuń
  6. urden3 listopada 2013 02:16

    Są dwie możliwości: albo żyjesz z uśmiechem albo ze strachem. Umierasz tak jak żyjesz.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka3 listopada 2013 03:50

      tak to wygląda Urdenie,mamy długa drogę przed sobą,strach nie powinien być głównym naszym przewodnikiem...

      Usuń
  7. Smurff3 listopada 2013 14:17

    Uśmiechając się? Nie słyszałem o czymś takim. Czasem pozostaje zastygły grymas na twarzy, który jednak ma niewiele wspólnego z uśmiechem.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka3 listopada 2013 21:37

      nie o taki uśmiech mi chodzi Smurffie...to spełnienie,że odchodzi się pogodzonym z przeszłością,wiedząc,że...nikogo się nie skrzywdziło,to taki uśmiech wewnętrzny,do samego siebie...
      :)

      Usuń
    2. Smurff4 listopada 2013 14:39

      "Zmarli mając poczucie spełnienia" - chyba o to Ci chodziło, a nie o sam uśmiech :)

      Usuń
    3. krakowianka4 listopada 2013 14:44

      tak Smurffie:)
      pozdrówki:)

      Usuń
  8. Ismena4 listopada 2013 06:05

    U mnie też nostalgie snują się niczym listopadowa mgła
    Pozdrawiam ciepło

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka4 listopada 2013 14:46

      czasem taka nostalgia jest potrzebna...sama przychodzi...

      Usuń
  9. Azalia4 listopada 2013 13:36

    Nie lubię takich tematów. Pozdrawiam i zmykam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. krakowianka4 listopada 2013 14:47

      rozumiem Azalio,dzięki za wizytę:)
      pozdrawiam serdecznie:)

      Usuń
  10. Morgana5 listopada 2013 10:49

    Witaj
    Refleksyjny post, jak o tej porze u każdego chyba...
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)