pozory

Pani Zosia była od parunastu lat wdową. Zawsze samodzielna, zawsze dbająca o siebie,ale...jakby też ciągle nieobecna duchem. Nie miała wśród sąsiadów nikogo bliskiego, zdawkowe "dzień dobry" to było wszystko,co można było od niej usłyszec.Czasem z sąsiadką z parteru, panią Basią w podobnym wieku trochę dłużej porozmawiała.Tylko ją czasem zaprosiła na herbatke popołudniową.
Od jakiegoś czasu pani Zosia chorowała i to bardzo poważnie na nogi. Nie miała dzieci,a ponieważ nie miała też siły wychodzic z domu, poprosiła panią Basię o zakupy.Sąsiadka wiedziała, że pojawiła się potrzeba załatwienia pani Zosi opiekunki na dłużej.Same zakupy nie zapewnią całkowitej opieki nad starszą panią,a choroba postępowała...

Nie było to łatwe,bo okazało się,że...każda opiekunka nie pasowała pani Zosi,każdą po jakims czasie odrzucała...Stała się chłodną staruszką, której wszystko nie pasuje. Każdy się dziwił, że jest taką złą osobą,a przecież ludzie są chętni, żeby jej pomóc.
Aż do pewnego momentu...
Pojawiła się młoda dziewczyna, jako opiekunka.Nie przeszkadzało jej zupełnie,że starsza pani marudzi,czytała jej książki,opowiadała o swojej babci, namówiła do pokazania starych zdjęc.

Kiedy tak oglądały,w pewnej chwili pani Zosia chwyciła dziewczynę mocno za rękę i zapłakała głośno, jakby ten płacz był gromadzony przez lata. Przytuliły się do siebie mocno...
-Wiesz, odezwała się staruszka, nie chciałam się do nikogo przyzwyczajac, żeby nie czuc emocji, zaakceptowałam moją samotnośc...Ty mogłabyś byc moją wnuczką....obudziłaś coś we mnie dziewczyno...takie wielkie ciepło poczułam od ciebie...
 
Może czasem widzimy ludzi zamkniętych, może niezbyt miłych...
Coś zawsze jest tego przyczyną, najczęściej POZORNE zaakceptowanie swojej samotności.
 
 
.