Inny wymiar...miłości.

Mała,niepozorna książeczka.O wielkiej miłości.
"Ślady małych stóp na piasku". Polecana niedawno przez Judith, na blogu.
Przeczytałam ją jednym tchem,parę dni temu.


Ciężkie doświadczenia życiowe, przeżywane wspólnie, w rodzinie i gronie przyjaciół -w rodzinie,w której 2 letnia dziewczynka zapada  na nieuleczalną chorobę genetyczną o nazwie - leukodystrofia metachromatyczna…Lekarze,po serii badań, dają dziecku parę miesięcy życia, a zaczęło się od momentu,gdy matka zauważa u dziewczynki,bedąc na plaży, że powłóczy jedną nóżką,jakby ciągnęła ją za sobą.
Co czuje matka,słysząc od lekarza taki wyrok, patrząc na żywe,uśmiechnięte małe dziecko.Pełne jeszcze radości, które zaczyna poznawac świat? 
Wyrok,bo za poźno na leczenie,bo we wcześniejszym stadium - niemowlęctwa, ratuje jeszcze przeszczep szpiku kostnego.
Za późno...rodzice nie zauważyli wcześniejszych symptomów choroby,która podstępnie teraz dała znac o sobie.Już wiedzą,co będzie się dziac z ich dzieckiem.Rozmowy z lekarzami są jednoznaczne. Matka (autorka książki)  podejmuje decyzję.
Składa swojej córeczce obietnicę: „Będziesz miała piękne życie. Nie takie, jak inne małe dziewczynki, ale życie, z którego będziesz mogła być dumna. Życie, w którym nigdy nie zabraknie ci miłości”.
Czytając książkę,jest się bardzo blisko tej rodziny, która otacza miłością chore dziecko.
Choroba "dopomina się" co chwilę o swoje,niszczy powoli poszczególne funkcje życiowe,przy pełnej świadomości mózgu małej dziewczynki.Cudownej dziewczynki, która  z niepojętym dla samej matki spokojem przyjmuje chorobę.
Wspaniała rodzina wspólnie odczuwająca,trzymająca się razem,kochająca.I znajomi,przyjaciele...
Ile jest takich przypadków, że ktoś odchodzi,bo ma słabą psychikę, nie wytrzymuje.Tu tego nie ma.bo jest...MIŁOŚC.Tu cała rodzina współpracuje.
Nie,nie czułam czytając, że książka jest opowieścią o tragedii...a tego mogłabym sie spodziewac.Odczuwałam ogromne pokłady miłości,bijące z tej książki.Z każdego jej zdania.Jej ciepło przenikło mnie ...dotarło do najglębszych zakamarków.Wzruszyło.
Nauczyłam się innego spojrzenia...na wiele rzeczy.Między innymi i na tę,że tak naprawdę ,to dzieci uczą nas...miłości.Bo one kochają najpiękniej, tylko my czasem tego nie dostrzegamy,zabiegani.
Mała księżniczka - tak pięknie ją matka nazywała. I taką była.
Lekarze dawali parę miesięcy życia, dziewczynka przeżyła jeszcze dwa lata,otoczona miłością.
Obietnica dana córeczce,została spełniona.
Wzruszająca książka.Dająca do myślenia, przekazująca o wiele więcej niż tylko wzruszenie.

                                *************************************

Medycyna niestety jest bezsilna wobec niektórych chorób mimo całej olbrzymiej wiedzy i nowoczesności.Nie jest jednak już bezsilna w uśmierzaniu bólu. Są ośrodki,oddziały szpitalne wyspecjalizowane w jego leczeniu lub zmniejszaniu.
Medycyna paliatywna (m.in.wikipedia) - jeden z działów medycyny utworzony w celu leczenia i opieki nad nieuleczalnie chorymi, złagodzenie objawów choroby,poprzez uśmierzanie bólu.
Bólu, który w  fazach choroby nieuleczalnej wymyka się normalnej skali wytrzymałości człowieka.

W książce przedstawiony jest m.in. domowy sposób leczenia paliatywnego,kiedy rodzina chce,by chory do końca był w domu.Wtedy też jest taka możliwośc,dzięki tej właśnie medycynie.
W myśl zasady: kiedy nie chcesz, nie możesz  byc w szpitalu - szpital przychodzi do ciebie.
Byc  z rodziną...wśród swoich,do końca o ile warunki na to pozwalają.

                                                               ***