śmierć

Śmierć jest częścią życia. Czy ja się boję śmierci?. Na pewno tak, na pewno nie samej śmierci, ale tego co może spowodować odejście z tego świata, jakaś nieuleczalna choroba, nagłe zdarzenie,wypadek...I jakby bardziej boje się śmierci najbliższych z tych samych powodów.
Tak mi się nasunęło po dzisiejszej ogromnej katastrofie rosyjskiego samolotu w Egipcie na płw.Synaj, ponad 240 osób, nikt nie przeżył. Może ktoś dopomógł tej śmierci, nie wiem, trwa śledztwo. Rodziny tych ludzi czekali na ich powrót...tu śmierć była zaskakująca. Tu ból najbliższych jest nieporównywalny do tych, którzy mając nieuleczalnie chorych, czekają podświadomie na  ich śmierć, bo już tylko morfina pozostała na koniec, oni są jakby pogodzeni, że śmierć niedługo przyjdzie.Jest to też ból, ale inny, jakby jest się przygotowanym na najgorsze, chociaż...niepogodzonym, że to się w ogóle stało.
W naszej kulturze,wierze, śmierć, jest to ból, smutek...chociaż w innych kulturach jest radość, że umarły przechodzi do świata lepszego, szczęśliwego.Dostępuje tego zaszczytu. zaszczytu wejscia na wyższy poziom szczęścia.
Oglądałam ostatnio film Martyny Wojciechowskiej, pokazujący (na jednej z wysp chyba indonezyjskich) obrzędy pochówku zmarłej osoby, przypominający wielkie wesele...nieco szokujący obraz, bo tam do pogrzebu, a może on być przygotowywany parę lat, obcuje się ze zmarłym w trumnie w domu, wstrzykując uprzednio formalinę, traktując zmarłego jako jeszcze...chorego, póki nie wyprawi mu się pogrzebu, dlatego stosunek do śmierci, zmarłych jest bardzo różny. Jak widać, większe święto nieraz jest w czasie pogrzebu zmarłego, niż jego ślubu.

Tak naprawdę nigdy nie będziemy przygotowani na śmierć, każda coś przerywa, zmienia nieraz życie o 360 stopni,ale...najgorsza jest ta zupełnie przychodząca z zaskoczenia, gdzie ktoś nam to życie przerywa bez żadnego powodu. Nie kataklizm, na który nie mamy wpływu, ale czyjaś ręka trzymająca broń, ot chociażby wymierzona w samolot /być może, ale takie zestrzelenia bywają/, w którym siedzą bezbronni ludzie, rodziny wracające do swoich domów.
I czyjeś oczy, tam na dole, wpatrzone w górę...czekające na upragnione spotkanie z najbliższymi, wracającymi już za chwilę...

CISZA....gdzieś tam pewne miejsce zamieniło się w jedną wielką mogiłę. 
Pochylam głowę.