kłody pod nogi...

Idziemy sobie przez to nasze życie, narzekamy, że jednym to "jak po maśle" wszystko idzie, a nam to tylko kłody pod nogi...tak ostatnio usłyszałam od znajomej. Jednym się udaje, innym to życie zsyła kłopoty.
Jestem zwolenniczką innego stwierdzenia, że nic nie dzieje się na darmo, bez przyczyny. Wydaje mi się, że te kłody pod nogi mobilizują w pewien sposób, wydobywają z nas nasze drugie JA, to silniejsze. Może niekiedy sami się sobie dziwimy, że potrafimy. Takie nasze małe zwycięstwa.

Dlaczego o tym piszę...mam znajomą, która była całe życie rozpieszczana i wyręczana , a to przez męża, a to przez matkę. Zawsze się tym chwaliła. Do pewnego czasu. Mąż zachorował i do tej pory choruje, o niego trzeba teraz dbać, matka zmarła parę lat temu. Kobieta jakby się obudziła dopiero i z najprostszymi rzeczami nie daje sobie rady.
Jej matka prawie o wszystkim decydowała, przypominała...teraz ona nie potrafi o pewnych najprostszych sprawach sama zadecydować.
Szło jej "jak po maśle", ale...może gdyby wcześniej jakaś kłoda spadła na jej drogę ,byłoby to dla kobiety z pożytkiem?
Dużo jest takich przykładów, że rodzina sama szkodzi, nie dochodzi do niej, że dzieci już nie są małe i pomoc ma swoje granice. Niekiedy nie potrafią zagospodarować swojego czasu  i żyją życiem dorosłych już dzieci, budując im złotą klatkę. Robiąc tak naprawdę krzywdę.


*************

w jesiennych parkach samotne ławeczki...
tak niedawno prowadzono na nich ożywione dyskusje...
jakaś zakochana para wspólnie milczała...
pusto...jesienna zaduma...

                                                      fot.krakowianka

kolorowa jesieni
ławeczko samotna w parku
i liściu kolorowy, co już spadłeś z drzewa
teraz wasze pięć minut
dla mojego zachwytu

zanim szarości zawładną
by czekać na białe i mroźne
i zawsze za długie...