szklane domy

Obserwując coraz to nowe osiedla powstające w moim mieście, widzę, że buduje się coraz  nowocześniej, ładniej, ale i...coraz ciaśniej, maksymalnie wykorzystując teren. Odległość między balkonami równolegle postawionych bloków jest taka, że sąsiad może z powodzeniem rozmawiać
z sąsiadem z naprzeciwka...i zaglądac mu  w okna. Dosłownie. Zero przestrzeni życiowej.
Nie podoba mi sie to, nie ukrywam, chociaż budynki są naprawdę ładne, balkony-tarasy w różnych opływowych kształtach, kolorach.
Nowocześni architekci próbują przekonac niektórych do...szkła. Ziścił się mit "szklanych domów"
z "Przedwiośnia" Żeromskiego, wtedy było to w sferze marzeń o nowoczesności w Polsce i wiarą , że będzie to kraj szczęśliwy.Ten, który w to wierzył, marzył, nie doczekał. Czy my doczekamy? 
Bo pytanie dalej pozostaje....pytaniem, tak myślę.

Zastanawiam się, czy naprawdę mieszkanie ze szkła daje to poczucie...mieszkania marzeń.
Czy można, patrząc na zdjęcia poniżej (dzieło włoskich projektantów), powiedziec, że dają nam poczucie intymności, ciepła -  bo, że są nowoczesne nie budzi wątpliwości:

 

                                          zdjęcia z netu

Czy to kiedyś będą mieszkania, domy, na miarę czasów? Nie wiem...Ja nie widzę się w nich.
Wzornictwo budzące podziw,ale...

Dawno,dawno temu, kiedy zwiedzaliśmy Paryż, nie mogłam doczekac sie ujrzenia słynnej nowoczesnej dzielnicy XXI wieku - La Défense, poczuc się naprawdę w krainie nowoczesności, drapaczy chmur, metalu i szkła...
Teraz takie obrazy, widoki nie dziwią,ale wtedy, kilkanaście lat wstecz...

I co? Kiedy weszliśmy, naprawdę byłam oczarowana, zdumiona, niesamowite uczucie, jakbym w innym świecie się znalazła. Przestrzeń i arcyciekawe pod względem architektonicznym budynki, istne drapacze chmur. Ze szkła, ale w fantastycznych kształtach, dachy o  różnych załamaniach, niektóre budynki  robiły wrażenie jakby "dziurawych" wieżowców, ciekawe ułożenie powierzchni  szklanych pod różnymi kątami, w różnych odcieniach, dawało takie efekty.

Po paru godzinach miałam dośc. 
Nie, nie chodzenia, ale...PATRZENIA.Ogarnął mnie jakiś przesyt, miałam dość widoku SZKŁA. Kiedy wróciliśmy do starego,"poczciwego" Paryża, stare kamieniczki, mosty, latarnie...dały mi poczucie wytchnienia. Poczułam się swojsko, nastrojowo.
Nie mogłabym życ w takim szklanym mieście. Sprawdziłam to, przeszłam od etapu zaciekawienia, podziwu, westchnień,"wybałuszania oczu", aż do totalnego zniechęcenia widokiem szklanych drapaczy.
Piszę tu oczywiście o moich odczuciach, nie znaczy to, że ktoś  nie może miec innych.
La Défense, zdjęcia z netu:

*******

coś dla ucha i oka, ucieczka w inną przestrzeń...:-)