obrażona

Myślałam, że nic mnie już nie będzie szokować w temacie służby zdrowia, ale...jakże się myliłam.
Można powiedzieć, że niedawno przeżyłam coś, co mogę nazwać nie tyle szokiem, co konsternacją, przechodzącą w niedowierzanie.I wewnętrzne pytanie, gdzie ja jestem???
Ale zacznę od początku.
Ostatnio chodzę na zabiegi ultradźwięki na moje "ostrogi" piętowe, na które czekałam "trochę i jeszcze'', bo na NFZ.Pierwszego dnia usiadłam grzecznie przed pokojem zabiegowym,mieszczącym się na terenie szpitala, oprócz mnie były trzy osoby ,tylko na inne zabiegi  takie jak laser .Pani rehabilitantka wzywała, w zależności od wolnego stanowiska na dany zabieg.
Siedzę, siedzę, siedzę... i słyszę,że ciągle na laser wzywa, upomniałam się bardzo grzecznie /miałam czelność/, że teraz moja kolejka na ultradźwięki, a wchodzą osoby, które przyszły po mnie.
I teraz akcja - pani rehabilitant OBRAZIŁA SIĘ i  mówiąc,że ona nie ma nerwów by pilnować kolejki, jak my nie potrafimy - wyszła na zewnątrz narzuciwszy kurtkę.Tak po prostu wyszła, zostawiając otwarty pokój i nas, sześcioro pacjentów, bo doszli nowi .Nasze miny były ...bezcenne. Miałam darmowe kino. Jedna z kobiet powiedziała, że jeszcze takiego numeru nie widziała, ja jej na to, że ja też...hahaha.
Taka nerwowa kobieta jakaś ta rehabilitantka, mała,drobna...zostawiła otwarty pokój, można było spokojnie wynieść sprzęt rehabilitacyjny , bo ONA SIĘ OBRAZIŁA...w sumie nie wiem na co...byłam tak zaskoczona jej takim szybkim obrażeniem się i bezceremonialnym opuszczeniem miejsca pracy, że mało brakowało, a miałam iść do ordynatora.
Wróciła po chwili, pewnie na papierosa poszła...i już była grzeczna do końca.

Teraz brakuje,że lekarz obrazi się na pacjenta i sobie wyjdzie z gabinetu, dentystka też się obrazi...i wyjdzie a pacjent z rozdziawioną ...Chociaż może nie, bo tu akurat nie ma szans cokolwiek powiedzieć, kiedy rurka odsysacza w buzi...tu jest nadzieja, że stomatolog nie obrazi się.;)).
A tę rehabilitantkę sobie jeszcze poobserwuję, na razie przede mną 9 zabiegów.
Potem albo spokojnie zapomnę o sprawie...albo...zastanowię się.:))

A my, pacjenci, którzy czekamy na terminy po parę miesięcy?...my spokojni.


znalazłam taki stary utwór, miło będzie sobie posłuchać, zanucić, wszak muzyka łagodzi obyczaje...:D