powrót do sf :)

Nie za bardzo lubię filmy sf, ale...ostatnio natrafiłam na bardzo dobry film, który bardzo pobudził moją wyobraźnię, znalazłam go na kanale "cbs europa" : "Człowiek przyszłości" z nieżyjącym już Robinem Williamsem. Adaptacja książki Isaaka Asimova "Pozytronowy człowiek"

Rok 2005, rodzina Martinów kupuje androida Andrew, który pełni rolę gosposi, ma pomagac w pracach domowych.Okazuje się, że jest to dziwny typ androida(ma pewną wadę konstrukcyjną) o niesamowitej osobowości, zdolny do myślenia,odbierania bodźców, wrażliwy. Za namową swojego właściciela, Richarda Martina, zaczyna się rozwijać.Pragnie przeistoczyc się w człowieka.Jest zafascynowany człowiekiem i tym co może przeżywac będąc nim. Po 200-letnim okresie życia zwraca się do Zgromadzenia Światowego o uznanie go człowiekiem. Jest oczywiście wątek miłosny, bo android ...zakochuje się w prawnuczce pana domu.
Jest to wersja kinowa, podobno odbiegająca od wersji książkowej, nie mam porównania, bo nie czytałam, ale film bardzo mi się spodobał. Świetna obsada aktorska z moim ulubionym, nieżyjącym już Robinem Williamsem.

Tak się zastanawiam, czy gdyby nam dano życ ponad 200 lat...bylibyśmy szczęśliwi?Czy wówczas nasz organizm tak naprawdę nie odczuwałby pewnego zmęczenia i fizycznego i psychicznego, na którym etapie stwierdzilibyśmy, że mając już np.100 lat, perspektywa jeszcze drugiej "setki" tak naprawdę nie załamała by nas psychicznie?
Każdy etap naszego życia jest inny, gdyby nam dano 200 lat, to te etapy życia byłyby też dłuższe i nie wiem czy to by było dobre. Bo nie każdy etap naszego życia byłby dobry, a musiałby byc niestety odpowiednio dłuższy przy 200 latach. Owszem, są jednostki,które dożywają do wieku ponad 100 lat, ale ponad 200?...tak sobie luźno myślę...:)

A pro po filmu, dobrze, że człowiek to wyobraźnia, wrażliwośc, uczucia, zdolnośc myślenia, ciągłe rozwijanie siebie i własnej osobowości, mimo oczywiście też i tych złych cech, które z niektórych  robią "bestie" (sprzyjają temu okoliczności, np.wojny..), ale summa summarum nie jesteśmy robotami, chociaż czasem jak tak pomyślę, to codziennie rano szykując się do pracy zachowuję się jak robot :))

Mimo wydawałoby się doskonałości robotów, to człowiek z tą swoją niedoskonałością jest nie do zastąpienia, nie do podrobienia.

A do filmu bardzo zachęcam. Ma  swój klimat, jest według mnie mądrym filmem,daje do myślenia. Nie wiem dlaczego tak jakoś bez echa przeszedł (jest z 1999 roku). W 2000 r. nominowany do Oscara.