pokora

Święta Wielkanocne zawsze mnie wzbogacają pozytywnym myśleniem, nadzieją...chęcią dzielenia się radością.Coś tak wewnętrznie we mnie gra...
Wraz z życzeniami, których mnóstwo i wysłałam rożnymi kanałami i otrzymałam...nachodzą  pozytywne refleksje, że wokół mnie jest tyle miłych,fajnych ludzi.
Nastraja  mnie to też do zażegnania niektórych sporów.
Ostatnio właśnie złożyłam życzenia pewnej osobie, znajomemu, na którego śmiertelnie się  obraziłam,a on na mnie.Śmiertelnie, na zabój,do końca świata!
Gniotłam się wewnętrznie, gryzłam, starałam się nie myślec...ale suma sumarum,wygrała myśl,że życzenia trzeba złożyc.Jakoś tak od razu lepiej na duszy się zrobiło.Osobnik ten ,miałam takie wrażenie,bardzo się ucieszył...i odblokował. Jakby czekał na znak.
Prawda jest taka,że chyba nigdy nie dotrzemy do głębin psychiki pewnych "okazów" płci odmiennej..Byc może tych głębin w ogóle nie ma?...;P

Czasem istnieje  potrzeba wewnętrzna, żeby jednak się przełamac pierwszemu....Można tego nie robic,założyc,że jesteśmy obrażeni do końca świata,ale...jeśli podświadomie lubimy tego człowieka,będziemy  zawsze miec jakiś żal do siebie, że jesteśmy nie tyle za twardzi ile skłóceni tak naprawdę ze sobą.Jedna nasza połowa bedzie za TAK,druga za NIE. Jeśli minie trochę czasu od pewnych niezdrowych emocji,inaczej na to patrzymy,spokojniej.
Jest taka cecha - pokora. Nie oznacza wcale kogoś pokornego, z pochyloną głową, jak ktoś od razu myśli. Pokora jest zaletą, to jakby przyjęcie pewnej prawdy o sobie, o swoich wadach i zaletach, co pozwala na dalsze doskonalenie duchowe.
Wikipedia m.in.podaje:
"Pokora jest warunkiem uzyskania dojrzałości duchowej oraz psychicznej".
"Pokora w sensie filozoficznym jest uznaniem ludzkich ograniczeń; ciała i umysłu. Ale także nadrzędnej roli człowieka w świecie przyrody, nakładającym na niego prawa i obowiązki".
Wydaje mi się,że lubimy wokół nas ludzi , którzy mają w sobie pokorę...oni są prawdziwi.Czujemy to.Nawet jak na pierwszy rzut oka wydają się niepokorni, to wiemy, że są OK w stosunku nie tylko do nas,ale tak ogólnie.
Nie jest łatwo miec pokorę, znając swoje i wady i zalety,a szczególnie wady.
Można nad tym pracowac, można dojśc do pewnej dojrzałości psychicznej...życie trwa i wszystko zdarzyc sie może.
Tak w sumie czuję, że dużo pracy przede mną przy tym doskonaleniu psychiki, już ja siebie znam...:P
Przynajmniej mam plan zajęc na ten rok, jakby co...

Ostatnio,przyznam się,  jestem pod urokiem...pewnego Erosa a raczej   jego utworu....:)